“Ik word wel een beetje zenuwachtig nu,” bekent Jerrel Linger (57), voorzitter van de Amsterdamse voetbalclub Real Sranang (‘Koninklijk Suriname’), aan de bar van ‘zijn’ club. Hij wrijft in zijn handen. Het is donderdagavond 13 november, half tien. Over anderhalf uur trapt Suriname af voor de eerste van de twee laatste duels tegen El Salvador in de kwalificatie voor het WK-voetbal van 2026. El Salvador-thuis en Guatemala-uit: het zijn de belangrijkste wedstrijden in de voetbalgeschiedenis van het land. “Zonder twijfel. Het zou echt mooi zijn voor Suriname als we het halen,” zegt Jerrel.

Watch party

Nooit eerder maakte Natio, het Surinaamse elftal, zoveel kans op een ticket voor het mondiale eindtoernooi. Bij Real Sranang is daarom groots uitgepakt. Zo’n honderd man hebben zich in het clubhuis verzameld voor een watch party. Achterin de kantine wordt aan kleine tafeltjes fanatiek troefcall en domino gespeeld, waarbij de stenen met harde klappen op tafel worden gesmeten. Een jonge supporter – Natio-shirtje aan, ‘Chery 10’ op de rug – kijkt toe. De keuken (‘wereldberoemd in Amsterdam’, aldus Jerrel) draait overuren. Surinaamse specialiteiten als tjauw min, roti en telo zijn het populairst, maar ook grote schalen met bitterballen gaan rond. Het typeert de multiculturele voetbalvereniging op Sportpark Middenmeer.

Nog niet eerder keken ze met zoveel vrienden en familie samen naar Natio op de club, vertelt Jerrel. “Door de resultaten leeft de hype steeds meer.” Sinds 2019 mogen spelers met een Nederlands paspoort ook voor Suriname uitkomen. Sindsdien zit het team in de lift, al weet Jerrel dat niet iedere supporter zat te wachten op ‘die Nederlanders’. “Dat heeft met nationalisme, met trots, te maken. Maar als je realistisch bent, is het niveau in Suriname gewoon niet goed genoeg. Nu zijn ze daar ook wel om; ze zien dat het echt het verschil maakt.” Het succes doet Jerrel veel, zeker als oud-international. Hij speelde in de jaren 1990 kort bij AZ en was destijds één van de eerste Eredivisiespelers in het Surinaams elftal. “Het is niet mijn lichting, maar toch voelt het nog een beetje als je team. En als ik nu op mijn top was, had ik er gewoon bij gezeten, hoor.”

Afstand

Aan tafel staat Euridice Baumgart (60) de groen-witte tenues van het eerste elftal op te vouwen. Ze woont sinds haar vierde in Nederland, en kan zich herinneren hoe de Surinaamse onafhankelijkheid hier werd gevierd. Volgende week dinsdag is het vijftig jaar geleden. “Zingen, dansen; één prachtig feest. Iedereen was blij.” Of het feest net zo groot gaat zijn als Suriname zich kwalificeert? “Nee, dat denk ik niet. Dat wordt véél groter, geloof me.”

Wel voelt het voor een aantal geboren Surinamers dubbel om deze mogelijk historische wedstrijden niet in Paramaribo te beleven. Ricardo Lantveld (58), speler van het veteranenteam en manusje-van-alles bij Real Sranang, woonde er tot zijn 22e. “Je bent op afstand, maar hier hebben we ook een grote gemeenschap. Ik weet zeker dat overal waar Surinamers zijn, ze de straat op zullen gaan. Het zorgt dat de jeugd hier zich ook weer meer verbonden voelt met Suriname.”

‘Ik weet zeker dat overal waar Surinamers zijn, ze de straat op zullen gaan’

Op de beamer ziet Ricardo Natio wat stroef aan de wedstrijd beginnen, maar zeker na rust komt het team op stoom en wordt er een verdiende zege geboekt. Bij elk van de vier doelpunten springen Naomi Oosterlen (42) en haar neef alle kanten op, zwaaiend met de Surinaamse vlaggen die tot de 1-0 nog om hun schouders geknoopt zaten. Dit elftal voelt ook een beetje als haar team, zegt Naomi. “Ik werkte vier jaar geleden in mensa van de Universiteit van Suriname. Na trainingen en wedstrijden kwamen Dean (Gorré, oud-bondscoach, red.) en de selectie bij ons eten, dat hadden we zo geregeld,” vertelt ze trots. “Ik ben blij dat ik het mee heb mogen maken. Super lieve jongens, echt hele leuke gasten. ” Haar favoriet? “Daar ga ik geen uitspraken over doen,” lacht ze. “Het zijn allemaal toppers.” Op zoek naar bewijsmateriaal scrollt ze door een waslijst van foto’s van volle borden roti en moksi alesi. “Geen aangepast menu, hoor. Gewoon wat de studenten ook kregen. Je snapt wel hoe ze zo goed zijn geworden.”

Bribi Na Krakti

Naomi moet even nadenken wat ze zou voelen als Suriname het hoofdtoernooi in de V.S., Canada en Mexico haalt. “Een gelukkig gevoel,” besluit ze, en wijst naar haar buik. “Je navelstreng ligt daar, zeggen ze dan. Ik voel me heel sterk verbonden met Suriname. Het zou welverdiende erkenning voor ons zijn, dat we niet zomaar een klein landje zijn. Het zet ons echt op de kaart.” Dat sentiment deelt Ricardo. “Een hoop landen weten niet eens dat we bestaan. Met voetbal kan je een hoop bereiken, dus is het altijd mijn wens geweest dat we eens een WK zouden spelen.”

‘Het zou welverdiende erkenning voor ons zijn, dat we niet zomaar een klein landje zijn’

Aan het begin van de avond was Jerrel Linger nog wat sceptisch over de kansen van Suriname. Daar is na de 4-0 zege op El Salvador niet veel meer van over. “Ik twijfelde nog om tegen Guatemala weer een kijkavond te organiseren. Maar ik hoorde het net al iemand aankondigen binnen, dus nu moeten we wel. Dat wordt een gekkenhuis, denk ik.” Ricardo weet het wel zeker. “Ik ga absoluut weer hier kijken. Als we het halen, gaat het dagenlang feest zijn.” Lachend voegt hij toe: “Dan moet ik nog wel even vrij krijgen van werk. Maar ik zit er al 28 jaar, dan kan ik wel wat maken inmiddels.”

Uit de speakers blaast na het laatste fluitsignaal Bribi Na Krakti (‘geloof is kracht’), het lijflied van het Surinaams elftal: Suriname goes up, up, up / We are going straight to the top / Suriname goes up, up, up / We are going to the World Cup. Aan coach Stanley Menzo en zijn ploeg vannacht de taak om tegen Guatamala die profetische woorden werkelijkheid te laten worden.

Eindredactie door Wouter Geerts

Dit artikel werd geschreven door

Bekijk profiel

Lukas Snijders

Lukas Snijders (2000, hij/hem) is masterstudent Journalistiek en Nieuwe Media in Leiden, en heeft een fascinatie voor de raakvlakken tussen geschiedenis, politiek en voetbal. Als redacteur Lokale Verhalen probeert hij ongewone verhalen te vinden en de betekenis daarvan voor de samenleving te duiden.

>