Dertien jaar Rutte. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om een andere premier te hebben, ook al was ik daar wel altijd uitgesproken voorstander van.

Aan andere premiers heb ik geen actieve herinnering (flauw). De afgelopen twintig jaar hebben we er immers maar twee gehad. Dat hadden er vijf kunnen zijn. Meer zelfs, als de kabinetten zouden vallen op het tempo dat ze de laatste jaren deden.

Geruststellend was het, om op te groeien met de gedachte dat we altijd op die herkenbare Mark met de mooie beloftes konden rekenen.

Tot ik voor het eerst mocht stemmen en er achter kwam dat de goedlachse, bebrilde man minder op mijn eigen vader leek dan ik dacht. Zelfs ontdekte ik dat de premier samenwerkte met Geert Wilders: iemand die mijn familie weg wilde hebben en voor wie ik als klein meisje doodsangsten uitstond.

 

 

Zelfde bril

Nu staat Rutte op ieders netvlies gebrand en zit zijn voorganger Balkenende ver in het geheugen van ons jonge mensen weggestopt. Balkenende droeg trouwens een zelfde soort bril – ook met dunne, zilveren pootjes.

Ondanks zijn brilkeuze heeft Balkenende weinig indruk gemaakt toen ik klein was. Rutte bracht daarentegen meteen sensatie met zich mee. Vanaf zijn overwinning op Rita Verdonk tot zijn aftreden stond hij altijd bovenaan de politieke voedselketen.

 

 

Borrelhapjes

Het VVD-dieet bestond uit niet veel andere politici. Als we de partij zelf mogen geloven, teerden zij vooral op borrelhapjes en bittergarnituur.

Ruttes brilkeuze is een perfect symbool voor zijn regeerperiode. Het montuur is het zweterige blokje jonge kaas op een Hollandse kringverjaardag, met vlaggetje en al. Net zo saai, onopvallend en smakeloos, maar altijd verrassend populair.

Er is veel veranderd, of beter gezegd, verdwenen onder Rutte. Studiefinanciering, een toegankelijke huizenmarkt en vertrouwen in de politiek zijn enkele voorbeelden. 

Rutte incasseerde kritiek, bleef zitten en hield vast aan zijn lege idealen. Van zijn bril deed hij eveneens geen afstand. Mijn vader had gelukkig genoeg zelfreflectie om te realiseren dat de bril inderdaad geen stijlvolle keuze was en stapte over op een ander montuur, één met een dunne zwarte rand.

De dagelijkse herinnering aan een van mijn minst favoriete politici kwam daarmee ten einde. Nog steeds draagt Rutte trots hetzelfde nietszeggende brilletje, net zo trots als op wat hij voor Nederland heeft gedaan. Nu zijn politieke carrière ten einde is, zou een nieuw montuur met een bijpassende zwarte rand hem misschien beter staan.