Het is half tien in de morgen. De start van het afscheid van Rob de Nijs in het DeLaMar in Amsterdam staat op dit tijdstip gepland, maar vanwege de drukte mochten belangstellenden al rond negenen naar binnen. De rij – die van de Marnixstraat de hoek om richting de Leidsekade loopt – kreeg al vroeg vorm. De eerste fans stonden rond zeven uur op de stoep. Pas rond half twaalf lost de rij op.

Binnen in de foyer wacht een sobere kist, een aanblik die veel fans en belangstellenden bij het bezoek zichtbaar aangrijpt. Bij de kist liggen veel bloemen, evenals de koninklijke onderscheiding die De Nijs in 2000 ontving. Bij de kist pronkt een foto: De Nijs lacht zijn fans nog een laatste keer toe.

Enigszins gespannen betreedt men via een zij-ingang het DeLaMar Theater, na enkele minuten lopen mensen vervolgens zichtbaar geraakt door de hoofdingang van het theater naar buiten. Hier worden ze opgewacht door andere fans, vrienden, en de in groten getale aanwezige pers. Er wordt gehuild, geknuffeld en er worden zakdoekjes aangereikt. De sfeer is bedrukt.

Foto Van Vroeger

Hoe verder men in de rij komt, hoe meer de spanning toeneemt. Aan het begin van de rij heerst juist contemplatie. Herinneringen worden opgehaald en gedeeld. Zo vond Bianca Rhemrev (36) vreugde en steun in de nummers van De Nijs: “Het waren rake woorden waar ik mee verder kon, die me aan het denken zetten,” memoreert Bianca. “Open Einde en Foto Van Vroeger zijn daar goede voorbeelden van.” Bianca vertelt dat De Nijs altijd zijn eigen gang is gegaan, wars van grillen of trends. “Hij heeft zich nooit geconformeerd. Behalve met zijn permanentje in de jaren ‘80 dan,” zegt ze lachend.

Ook Rick van de Voorde (57), gehuld in een opvallende jas, komt vandaag afscheid nemen. Rick wist dat dit moment eraan zat te komen – De Nijs leed namelijk al langer aan de ziekte van Parkinson. “Ik volg hem al sinds de jaren ‘70, door de kinderserie Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer?. Hij speelde toen Bertram Bierenbroodspot, daar is ook dit jasje van.” Sindsdien is Rick verkocht. “Sinds 1989 heb ik fanatiek zijn concerten gevolgd. Ik heb hem ook mogen ontmoeten en interviewen. Het was een vriendelijke man, ook al werd er graag een ijdel beeld van hem geschetst.”

En de jongeren?

Een andere opvallende verschijning, genaamd Big Frankie, muziekman in hart en nieren, komt vandaag vooral zijn respect tonen. “Het is niet mijn muziek, dat zeg ik eerlijk. Maar het is wel een icoon.” Na De Nijs’ overlijden op 16 maart viel in de media een lofzang te bespeuren. De Nijs was een tieneridool, de eerste echte Nederlandse popster en een vaste waarde in de Nederlandse popmuziek. Daar kan Big Frankie zich goed in vinden. “De Nijs heeft veel betekend voor de Nederlandstalige muziekwereld. Ik heb respect voor dat soort mensen, die moeten we koesteren.” Big Frankie vindt het mooi om te zien dat er veel mensen zijn, volgens hem ook veel jongeren: “Muziek verbindt!”

Maar wie een tijd naar de aldoor veranderende rij kijkt, ziet dat de jongeren echter stevig in de minderheid zijn. Om de hoek richting de Leidsekade staat Carmen (21) met een rode roos in de rij. De Nijs maakte een grote indruk op haar. “Wie Rob de Nijs was als mens en wat hij uitstraalde, dat klonk zo door in zijn muziek dat de emotionele impact niet te missen was. Hij kwam binnen in je hart.” Zouden jongeren meer naar De Nijs moeten luisteren, zoals Carmens favoriete nummer Rendez-Vous? “Ik heb niet zo’n pusherige boodschap, iemand luistert wat diegene luistert met een reden. En ik luister Rob de Nijs.”

Niels de Haan (21) vindt wel dat jongeren meer naar De Nijs zouden moeten luisteren. Hij staat verderop in de rij en is al zo’n zes jaar groot fan van De Nijs. Ook hij ziet dat er relatief weinig jongeren aanwezig zijn vandaag. Wat hij aan zijn leeftijdsgenoten zou meegeven? “Mijn generatiegenoten zouden meer naar de teksten van zijn nummers moeten luisteren. Dat brengt veel moois.”

Eindredactie door Yke Uijtewaal

Dit artikel werd geschreven door

Bekijk profiel

Pim Molenaar

Redacteur Recht en Bestuur

Pim Molenaar (2000, hij/hem) is masterstudent staatsrecht aan de Universiteit Utrecht en is altijd driftig op zoek naar de vele raakvlakken tussen het (staats)recht, bestuur/politiek en het maatschappelijk debat. Door de vele bomen is dit bos voor een buitenstaander soms moeilijk zichtbaar. Zijn ultieme doel? Het staatsrecht door middel van journalistiek niet alleen begrijpelijker maken, maar het ook laten leven.

>